28. Bieg Niepodległości

Był to 18 czerwca 2016 r., kiedy biegłam wśród tysiąca biegaczy Nocny Półmaraton we Wrocławiu. Spocona, zziajana, słaba kondycja po roztrenowaniu. Byłam zła na siebie. Zła, że zaniedbałam treningi biegowe, zła że mimo to wystartowałam, zła bo wiedziałam, że mój wynik będzie dla mnie osobistą porażką.

Obiecałam sobie wtedy, że do kolejnego biegu się przygotuję. Tym razem będzie inaczej.
I było. Zmniejszyłam objętość treningową, w plan wrzuciłam podbiegi, biegi progowe i krótkie interwały. Będzie inaczej, ta myśl mnie zagrzewała do dalszych treningów. Przeważnie kończyłam trening z uśmiechem na ustach, tak był to udany bieg.
23 lipca zaplanowałam sprawdzian swojej pracy (po miesiącu!). Miał to być bieg "być albo nie być", albo zrobię dobry wynik, albo..rzucam bieganie.
Był to bieg Powstania Warszawskiego. Bieg ten był świetnie zorganizowany, atmosfera wyśmienita... To był dzień, kiedy rzuciłam bieganie.

Każda porażka jest szansą, aby spróbować jeszcze raz, tylko mądrzej.

I mogła bym tu skończyć, przekonując was że wystarczył mi street workout. Będę szczera, nie wystarczył.
Tęskniłam za bieganiem, jednak nadal bolała mnie moja porażka.
W październiku dumałam, czy może jednak nie wrócić. Moje buty do biegania patrzyły się na mnie z kąta przedpokoju i aż prosiły się o założenie do biegania.
Potrzebowałam bodźca, motywacji...
Ta motywacją okazała się moja nowa menadżerka, Emilka. Chciała przebiec bieg Niepodległości, ja chciałam powrócić na biegowe szlaki. Nie powiedziałam jej tego, ale klamka zapadła dzięki niej.

Przed biegiem Niepodległości nie trenowałam, przebiegłam raptem 7 km pare dni wcześniej z kolką, jak cholera. Jednak moja wiara była większa, niż kolka.

Nie muszę być najszybszy. Nie muszę być najlepszy. Ale niech mnie diabli, jeśli nie spróbuję być najtwardszym.

Dzień biegu był chłodny, jednak my byłyśmy rozgrzane emocjami. Sebek zrobił znów magiczne zaklęcie "coś czuję , że pobiegniesz w 1.02". Tak, zrobiłam wszystko  (znów), by utrzeć mu nosa.
Emilia przed startem powiedziała, biegnij i nie oglądaj się na moje tempo. Całą trasę żadnych kolek, świetni kibice, brak deszczu a ja zagrzewałam się myślą, że jest tak jak być powinno.
Na metę wbiegałam z uśmiechem, udało się! Przebiegłam poniżej 58 minut, nie odczułam tego wyniku jako porażki a jako szansę. Szansę na powrót.
Bo powroty są czasem fajne, zwłaszcza do biegania ;).

Półmaraton Wrocław, czyli czemu tak daleko było mi do życiówki.

“Nie możesz stać się numerem jeden z dnia na dzień ani nawet w ciagu kilku lat… Będziesz przegrywać wiele biegów i musisz to zaakceptować, wyciągnąć z tego wnioski i wierzyć, że wygrasz następnym razem, biorąc pod uwagę, że masz szansę następnym razem znów przegrać... Cały czas musisz wierzyć, że następny raz wygrsz…aż do dnia, kiedy to się stanie.” Paula Radcliffe

O półmaratonie poza Warszawą myślałam już jakiś czas temu. Gdybałam, czy miał by być to Kraków, Poznań, Wrocław a może Gdańsk? W zeszłym roku myślałam nawet na temat korony półmaratonów, bo czemu nie. Wybór padł na Wrocław, wielu znajomych mi polecało tą piękną miejscowość zarówno na bieg jak i zwiedzanie. Kiedy usiadłam do komputera by zapisać się na Nocny Półmaraton, okazało się, że po 3 tygodniach od rozpoczęcia zapisów..miejsc brak. Serio?
Ja jednak tak łatwo nie daję za wygraną i zwiedziłam facebooka wszerz i wzdłuż, by odkupić upragniony pakiet. Udało się :)! Czas odliczać do startu!

Moje przygotowania do startu szybko stanęły pod znakiem zapytania, tuż prze Orlen Marathonem miałam problem z piszczelami, bieganie sprawiało mi wiele biegu. Sam start w maratonie był  bardzo ryzykowny i gdy by nie metoda Galloweya, najpewniej bym nie dobiegła do końca. Po maratonie długo nie mogłam doprowadzić piszczeli do należytego stanu. Zawiesiłam bieganie na prawie 2miesiące, jedynie krótkie  biegi na bieżni wchodziły w grę.

"Tutaj nie chodzi o natychmiastową gratyfikację. Musisz ciężko zapracować na sukces, wypocić swoje i zapomnieć o długim wylegiwaniu się w łóżku w niedzielne przedpołudnia." Lauren Fessenden

Do startu w połówce Wrocławia byłam w ogóle nieprzygotowana, jednak stanęłam na linii startu modląc się o pomyślne wiatry i podającą nogę.

 Noga przestała podawać już po 5 kilometrach, odpuściłam ściganie się. Najważniejszym stało się dobiec. Od połowy trasy kolka, kolana zaczęły się buntować.

 Cisnęło mi się w głowie jedynie "noż k**a". Ale sama sobie na to zapracowałam, czasem nie odpuszczanie mnie wyniszcza. Muszę zacząć słuchać rozsądku a nie jedynie serca ;)...
Do "życiówki" zabrakło mi całe 13 minut, chyba nikt się temu nie dziwi. Po tym biegu zrozumiałam , że skończyła się zabawa i "run for fun".

Nauczka jaką otrzymałam, utwierdziła mnie że czas się skupić na krótkich, szybkich dystansach a do połówek wrócę z czasem, gdy poprawię technikę i prędkość. W końcu półmaraton to mój ulubiony dystans :).
Sama połówka była świetnie zorganizowana, poza tym iż momentami były mocne zwężenia trasy i ludzie się przepychali między sobą i drugi minus za bardzo długi start, jeszcze nie spotkałam się z tym by start trwał pół godziny ;). Samo bieganie nocą ma w sobie magię i polecam wszystkim.

PS. Wrocław to naprawdę piękne miasto i jeszcze wrócę tam po życiówkę ;).

Orlen Warsaw Marathon, czyli niech żyje Gallowey!

"Kiedy ludzie pytają mnie dlaczego biegam mówię im, że nie ma tak naprawdę powodu. Tylko ta adrenalina na starcie i to uczucie, które towarzyszy Ci, kiedy przekraczasz linię mety i wiesz, że wygrałaś bez względu na to, które zajęłaś miejsce." Courtney Parsons

Stałam na starcie biegu Oshee na 10 km pełna obaw, ponieważ świeżo wyszłam z kontuzji kolana która trzymała mnie w ryzach przez 3 tygodnie. 3 tygodnie smutku, że tak bardzo chcę iść biegać a jednak nie mogę. Zrobiłam to sobie na własne życzenie, nie słuchając nawet Sebastiana, że za dużo trenuję. Za dużo biegam. Wtedy nie wydawało mi się, że można za dużo biegać. Można za dużo zjeść, ale nie biegać! Myliłam się. Dodatkowo kontuzja była spowodowana moją złą postawą ciała przy bieganiu, o której dowiedziałam się z czasem. Myślałam o tym, żeby zrezygnować z biegu jeśli nie zacznę biegać. A jednak tydzień wcześniej się udało i tak pobiłam życiówkę, zwalczyłam obawy i pokonałam samą siebie.

Bieg ten mocno zakotwiczył się w mojej głowie, był pełen radości i pasji, tak wspaniałego finishu wtedy nie mogłam sobie lepiej wyobrazić. Było to w 2015 roku. Postanowiłam wrócić rok później na Orlen, by biec w swoim pierwszym maratonie.

Jednak mój debiut wypadł we wrześniu 2015 roku. To był bieg, który nauczył mnie pokory i tego, żeby walczyć do końca. Bieg, który był do 30 kilometra zabawą a od 30km zaczęła się męka. Wtedy nie bolały mnie jedynie rzęsy. Na metę wbiegłam ze łzami. Łzami szczęścia, że to już meta i bólu, bo nie czułam już nic poza bólem.

Czym to było spowodowane? Nie ukrywam, że sama sobie byłam winna. Zbyt mała objętość treningu spowodowana falą upałów i zbyt mało ćwiczeń na mięśnie głębokie przyczyniły się do tego. Czy żałuję? Nie, bo dzięki temu zyskałam nauczkę na zawsze. I Odbierałam ją przez kilka dni po maratonie, gdy nie mogłam chodzić.

Maraton Orlen 2016 Śnił mi się po nocach, budząc mieszane uczucia lęku i radości. Nie przeczę, ostatni miesiąc przed biegiem dałam ciała z objętością treningową, głównie z powodu bólu mięśnia brzuchatego łydki, nie chciałam jej forsować dodatkowo. Ratowałam się jazdą na rowerze, jeżdżąc na moim zielonym rumaku niemal wszędzie, uzbierało się tego 400km w miesiąc. Jak na tak mało wytrawnego kolarza jak ja, to wspaniały rezultat J.

Na tydzień przed Wielkim dniem zaczęłam metodę czyszczenia się z glikogenu a następnie ładowania węgli w stosunku 3:3. Już miałam dość makaronu i ryżu, który przewijał mi się przez wszystkie posiłki, ale to było przyjemne w stosunku do jedzenia dużej ilości tłuszczy. Tych to dopiero mam dosyć! Zdecydowanie wolę warzywka J.

Na dzień przed Maratonem wzięłam wolny dzień w pracy, żeby móc się naładować energią a nie jej się pozbyć. Głowę ciągle zaprzątały mi myśli „a co jak przez brak objętości ostatniej nie dobiegniesz?” . Serio, zaczęłam panikować. Niby miesiące pracy, ale ten ostatni mógł położyć wszystko.

„ Jeśli nie uwierzysz w to, że możesz wygrać, przegrasz zanim zaczniesz biec.”

W noc poprzedzającą bieg nie mogłam zasnąć. Położyłam się wcześnie do łózka, przewracałam z boku na bok 4 godziny, a gdy udało mi się ledwie przymknąć oko, wybudzał mnie najlżejszy szmer za oknem. W końcu ok 5 nad ranem stwierdziłam, że nie ma co się oszukiwać- nie zasnę. Z trzęsącymi się rękami wstałam i poszłam robić swoje śniadanie maratończyka. Standardowy zestaw-kajzerki z dżemem a do tego kawka. W międzyczasie słuchałam motywującej muzyki, zgrywałam ją też na komórkę. Każde wsparcie się przyda.

Kiedy zaczęliśmy jechać w stronę Stadionu Narodowego okazało się, że już pozamykano ulice. Nie ma przejazdu. Żołądek zaczął tańczyć mi kankana….Zawsze się stresuję, że się spóźnię i nie wystartuję, choć wiem że to nie bieg o złote kalesony. Jednak mi zależy. Na każdym, niezależnie czy to 5 czy 42,195km…

Po dłuższych poszukiwaniach miejsca parkingowego, udało się! Kiedy dotarliśmy na stadion okazało się, że nie wpuszczają kibicujących, tylko biegaczy z numerem startowym. Tego mi najmniej brakowało, lubię startować gdy jeszcze wzrokiem odprowadza mnie Sebastian. A tu klops. Dziewczynka sama musiała sobie poradzić

Kiedy zapisywałam się na start myślałam, że być może ilość treningów i ich jakość  ułatwi mi start w strefie 4:00. Po drodze jednak zmieniałam pracę i to uniemożliwiło mi treningi w takiej jakości , w jakiej być powinny. Wiedząc, że moje możliwości są inne, niż przy zapisach udałam się do strefy 4:20. A tam zostałam wygoniona! Facet złapał mnie za koszulkę i odesłał do strefy 4:0. No nic, musiałam poczekać na poboczu, aż mnie minął co szybsze osoby.

Ostatnia rozgrzewka i rozmowy ze znajomymi i.. start! W tłumie naprzeciw biegnących na 10km Oshee próbowałam wypatrzeć koleżankę Igę, to pozwoliło mi na chwile nie czuć się głupio, że czekam aż mnie minie strefa na która byłam zapisana. Przez pierwsze 2 km nogi miałam jak z ołowiu i… pomyślałam, że skoro na treningach biegałam czasem metodą Galloweya, to chyba czas na próbę (jak można zmieniać taktykę w trakcie maratonu??). Miny osób, które widziały gdy zatrzymuje się co 2 km i szybko maszeruje przez minutę były bezcenne. Jeden koleś to wycedził „to dopiero 6 km, a Ty nie masz już sił”? Hahaha, ciekawi mnie czy dobiegł w gorszym czasie niż ja.

 Bo tą minutę szybko odrabiałam tempem, a dzięki niej moje mięsnie były bardziej dotlenione, odkładałam zmęczenie na później. Było zupełnie inaczej, niż na Pzu. Czas mi szybko minął dzięki marszom, nim się spostrzegłam była połowa a na niej rozpętała się wichura. Nieco spowalniająca. Trasa świetnie wymyślona, bieg przez Powsin był strzałem w dziesiątkę.

Uśmiech nie schodził mi z twarzy, co 5 km (od 15) jadłam żel, od wolontariuszy dostałam całą butlę Oshee i nie musiałam zatrzymywać się później na picie. Rozbroiła mnie dziewczynka , która krzyknęła mi „dawaj Urszula, została Ci tylko połowa”. Aż się uśmiałam :D .

Na trasie maratończycy bardzo się wspierali, podśpiewywali, wydawali okrzyki. Atmosfera na medal!

Zmęczenie dopadło mnie na 30 km, a raczej ból kolana. Było jednak całkiem nieźle i mimo to, coraz przyspieszałam! Tak! Nie zwalniałam a przyspieszałam! Dzięki Galloweyowi? Być może J. Marsz odpuściłam po 28 km.

Czyżby reklama szamponu?

Na 35 km dołączył do mnie mój własny pacemaker, którego zadaniem było nie pozwolić mi zwalniać. Oczywiście to Sebastian J. 

Kiedy mnie zobaczył, powiedział że wyglądam o wiele lepiej niż na 32 km PZU. No tak, uśmiechnięta, jeszcze wymieniłam kilka zdań. Zostało 7 km, to nie mogło się nie udać!

Kibice dopisywali, jedna z Pań miała megafon  z którego leciało „Simply the Best”. Znów przyspieszyłam. Byłam wzruszona, ale już z radości, nie z bólu!

A to 40km :).

42km :)

Na 40 km zaczęła się bajeczka, 1 km nie mogłam w ogóle przyspieszyć, ale jak usłyszałam piosenkę z oficjalnego filmu Orlenu 2015 r., to już pognałam, cały czas się szczerząc i nie ustając w przyspieszaniu. Finish był wspaniały, sprintem wbiegłam po 42,195km na metę i…zgarnęli mnie reporterzy do krótkiego wywiadu. Już się boję na myśl, że gdzieś go wyemitują ;).

Pokuśtykałam po medal, wolontariusze nawciskali mi Oshee w ręce i na ręce ze zwiniętym w kulkę kocem termicznym. Zanim wróciliśmy do domu ciężko mi się chodziło, ale jak już się rozruszałam to posprzątałam w mieszkaniu tańcując przy tym. Zakwasy wyszły dopiero następnego dnia i trzymały… W sumie to jeden dzień. Każdy kolejny był coraz lepszy a już drugiego dnia po Maratonie wskoczyłam na rower i pojechałam na trening na siłownię.

Przyczyna? Może Gallowey mi pomógł, a może drugi Maraton, może staż biegania, jedno jest pewne- każdy kolejny będzie już z górki. I tu mam do Was prośbę kochani.

W tym roku wystartuję w 38. PZU Maratonie Warszawskim. Jednak chcę, aby mój start był czymś więcej niż po prostu biegiem. Dołączyłam do akcji charytatywnej „biegam dobrze” i jeśli zbiorę odpowiednią kwotę dla fundacji Rak’n’roll, pobiegnę a oni otrzymają pieniążki potrzebne im do wspierania walki z rakiem oraz jego skutkami. Wystarczy, że każdy wpłaci dobrowolna kwotę, to może być nawet złotówka na konto fundacji. Zamieszczam link do akcji, po prawej stronie jest deklaracja.

https://rejestracja.maratonwarszawski.com/pl/charity/1775

Dziękuję z góry za wsparcie fundacji J.

„Dobre rzeczy przychodzą z czasem, szczególnie w bieganiu długodystansowym.” Bill Dellinger

Garść porad przedmaratońskich

Dzień maratonu, zwłaszcza debiutu to mega stres nie tylko dla biegaczy , ale i dla ich rodzin. Jest to ogromne doświadczenie, niezwykle istotne później w naszym życiu. W skali maratonu wiele rzeczy wydaje się później banalnych, do pokonania, mimo że wcześniej uważaliśmy inaczej.

Przygotowałam dla Was garść porad, które mogą Wam się przydać jeszcze dziś i przed samym startem, opartych o moje i innych doświadczenia. Start!

1. NAWODNIENIE

Nawadniamy się, jak już na blogu wspomniałam nie bezpośrednio przed startem a już na 2-3 dni wcześniej. Nasz organizm nie jest w stanie przyjąć jednorazowo dużej ilości płynów i będą nam one chlupotać w żołądku i ciążyć, jeśli postanowimy wypić je kilka godzin przed startem. Zazwyczaj na maratonach co 5 km jest woda i stacje posiłkowe, nie martwiła bym się na waszym miejscu że jej zabraknie ;). Popijajcie jedynie napoje niegazowane, w dniu startu może być to izotonik, którego minerały na dłużej zatrzymują wodę w organizmie. Jeśli przesadzicie z napojami, niestety będzie trzeba zatrzymywać na siku a optymalna ilość spożytej wody, to taka która doprowadzi nas do metry bez konieczności "przestoju". 

To samo tyczy się praktyki napojowej, jeśli na treningach piłeś jedynie wodę, na maratonie nie sięgaj po izotonik!

I zatrzymajcie się żeby się napić, a nie z impetem wlatujecie po wodę a później się dławicie i kaszlecie, dusząc się ;)..te kilka sekund Was nie zbawi. Odrobicie je, spokojnie.

2. ŁADOWANIE PALIWA I JEDZENIE W TRAKCIE

Na moim debiucie zastosowałam metodę płukania z węglowodanów oraz ich ładowania w stosunku dni 3:3. W tym roku również , to robię ponieważ metoda ta mi się sprawdziła. Jednak na ostatnia chwilę nie ma co eksperymentować. Jedzcie dzień "przed" proste, kaloryczne węglowodany jak ryż, makaron, owoce. Ale nie przesadzicie z ich ilością, niezwykle ważne by dawka ta była optymalna i żebyście nie wystartowali z biegunką lub nadbagażem kilogramów od ciastek ;). Odpadają kilogramy frytek czy pierogów, smażone rzeczy, odpuśćmy też ciastka. Dieta trochę taka jak dla chorego, czyli gotowane i lekkostrawne posiłki. Na wieczór, proponuję ok godziny 20, należy zjeść nie za duży prosty posiłek jak wafle ryżowe z dżemem, kajzerka z tymże czy płatku kukurydziane. W dniu startu jemy na 3- 2,5 godziny przed startem! U mnie zawsze wkracza na śniadanie startowe kajzerka z dżemem a druga z miodem. Nie powoduje problemów żołądkowych i łatwo się trawi. Odpadają produkty na dzień przed i w dniu startu z dużą ilością błonnika (płatki jaglane, płatki owsiane, ciemne pieczywo), duże ilości warzyw i nabiału.

Jeśli chodzi o jedzenie w trakcie, ja sięgam po PRZETESTOWANE NA SOBIE żele. Każdy z nas jest inny, każdego organizm inaczej reaguje na dany żel. To nie jest czas na eksperymenty! Nie jemy darmoszek z pakietów, czy rozdawanych na biegu o ile ich nie znamy. No chyba , że maraton chcecie spędzić z bólem brzucha lub w kibelku. Alternatywą przetestowana przeze mnie są suszone morele oraz daktyle, dają radę, ale trzeba ich zjeść po 2-3 szt "na stacji".

Przed maratonem wciągam jeden żel a następnie na 15km, kolejny na 25 i nastepne co 5 km, to wystarczająca liczba.

3. TEMPO

Na swoim błędzie przestrzegam- nie szarżujcie! To nie bieg na 10 km, tylko 42 km! Ja zamiast trzymać się planu trzymałam do 25 km tempo 5:40 zamiast 6:30 i tak od 25 km moje tempo spadło do 7:30-7:40. Maraton wszystko zweryfikuje! Trzymajcie się planu, na przyspieszenie będzie czas po 30 km, o ile będziecie na siłach. Lepiej wolniej zacząć a dać z siebie wszystko na koniec , niż zacząć za szybko i wlec się na ostatnich kilometrach do mety. Najczęściej Ci maszerujący na koniec to własnie chojraki tempa, więc dajcie z siebie wszystko ale z rozsądkiem!

4. UBIÓR

Zakładamy JEDYNIE TO W CZYM BIEGALIŚMY!

Nie zakładamy nowych butów , ciuchów czy skarpet! To może być dla nas bardzo bolesną nauczką. Testujmy na treningach a nie na biegach! Mężczyźni najlepiej żeby zalepili sobie sutki plastrami, żeby uniknąć otarć. Pachwiny , wewnętrzną stronę nóg smarujemy antyperspirantem najlepiej w sztyfcie, najbardziej sprawdzą się nie szorty a dłuższe spodnie z lajkry (unikniemy otarć na nogach).

5. DOTARCIE NA START

Najlepiej przyjechać ok. 1,5 godz. przed startem, jeśli ktoś jedzie autem a nie zna okolic- nawet dwie. Może zabraknąć miejsc do parkowania, komunikacja zmieni trasę na tą okoliczność (sprawdźcie koniecznie Wasz rozkład!), możecie szukać swojej strefy startowej lub po prostu czekać w kolejce do kibelka. Najgłupsze co można zrobić to przyjechać na "styk".

6. OTUCHA

„Ból jest przemijający, a skutki rezygnacji pozostają na zawsze.”Lance Armstrong.

W chwilach zwątpienia przypomnij sobie ile dałeś z siebie, by być w tym miejscu w którym się znajdujesz. Ile pracy to od Ciebie wymagało. Ile kilometrów już przebiegłeś a ile "tylko" Ci zostało. Możesz sobie podśpiewywać i na głos i w duchu, na maratonie wszystko to jest dozwolone, słuchać optymistycznej muzyki jeśli lubisz biec ze słuchawkami lub powtarzać sobie jakąś mantrę. Pamiętaj, że zwyciężyłeś niezależnie od czasu jaki osiągnąłeś. Zwyciężyłeś , bo zrobiłeś to i jesteś Wielki!

"Jesteś projektantem swojego przeznaczenia. Jesteś jego autorem. Sam piszesz historię. Pióro tkwi w Twoim ręku, a wynik zależy od tego, co wybierzesz". Lisa Nichols

POWODZENIA!!!

Półmaraton Warszawski

Bieganie nauczyło mnie, że oddawanie się pasji jest ważniejsze niż sama pasja. Daj się czemuś pochłonąć bez reszty, włóż całe serce; doskonal się i ćwicz, nigdy się nie poddawaj - właśnie na tym polega spełnienie. To jest prawdziwy sukces

Dean Karnazes – Ultramaratończyk. 

Kiedy stałam rok temu na trasie półmaratonu Warszawskiego (biegałam już 2 miesiące), dopingując kolegę  Sebastiana, pomyślałam- ale by było super biegać takie dystanse! Na pewno za rok się uda!

I tak wystartowałam w 11 półmaratonie Warszawskim bez spiny, z bagażem 1500 km, po ponad roku biegania i dzierżąc na ścianie medal maratonu. Tak, na ten bieg cieszyłam się jak dzieciak. Jedynie organizacja pakietowa okazała się słabiutka. Najpierw w moim pakiecie znalazła się koszulka męska a później okazało się że L damskie… jest za krótkie i za szerokie a kosztowało nie mało.

Bieg rozpoczął się piosenką Niemena „sen o Warszawie”, która spowodowała u mnie dreszcze emocji i dała mnóstwo energii na pierwsze kilometry. 

10 km pokonałam na szybkich obrotach. Zbyt szybkich. Okazały się dla mnie później gwoździem w but biegowy. Jednak na 6 km gdy biegłam, patrzę a tu moja teściowa Ela zbiega z krawężnika i leci ze mną! Biegła 250 metrów w tempie 5:20 w balerinach, opowiadając mi że idzie zaraz na zakupy! Taka teściowa to skarb! Co jak co, ale trafiła mi się mamusia ;).

Od 10 km zaczęłam stopniowo zwalniać i nawet nadawanie rytmu rękami nie dało zbyt dużego rezultatu. Pogoda również dogrzewała i to nie ułatwiało sprawy. Jednak doping zagrzewał, chociaż narzekałam na brak „piątek”. Ten jedyny bieg był mało owocujący w piątki mocy. Za to owocował w świetne zespoły muzyczne, power!!!

Przed podbiegiem na Belwederskiej (20km) spotkałam dwie wspaniałe blogerki a jednocześnie niezłomne biegaczki Ewe i Madzię! Magda przeleciała wręcz podbieg, ja niestety pokonałam go w 3 minuty (400m), później kwestią było się rozpędzić. I udało się!

Na ostatnich metrach leciałam już jak na turbo dopalaczach ;)….! Ostateczny czas 2:08:42.

I gdy by nie to, że w kolejce po medal czekałam 10 minut (kto robi zwężające bramki na końcu-nawet po wodę się nie dopchałam), bieg ten uważała bym za jeden z najlepszych J! I tyyyle znajomych twarzy!!!! Pozdrawiam grupę  z „bieganiem mi do twarzy” oraz Endorfinowy Team i Natalie, co biega jak szalona!

A teraz czas na Orlen ;)…

Bieg Tropem Wilczym 2016

“Bieganie dało mi odwagę by zaczynać, determinację aby wciąż próbować i duszę dziecka, aby mieć z tego wszystkiego zabawę po drodze. Biegaj często i biegaj daleko, ale nigdy nie „zabiegaj” swojej radości z uprawiania tego sportu.” Julie Isphording

Bieg Tropem Wilczym, to bieg wyjątkowy. Oddający cześć i chwałę bohaterom. Bieg ten wystartował w 160 miastach Polski, na dystansach 1963 m, 5km i 10 km. Było tylu chętnych, że dystanse były podzielone na tury.

Dla mnie bieg ten ma też drugie ważne znaczenie. Nigdy nie pomyślała bym by wrócić do prób biegowych, gdy by nie wzór medalu z tej imprezy. Gdy by nie ta wilcza łapa. To własnie mając za cel zdobyć chociaż ten jeden medal, pilnie trenowałam przez miesiąc do tych zawodów w 2015 r.
Przekraczając linię mety w 2015 r., pobiłam swoją tamtejsza życiówkę o 1,5 minuty, od połowy dystansu zmagałam się z okropną kolką a po otrzymaniu wody cała wylałam sobie na głowę. To były wspaniałe zawody. Wracając z nich pomyślałam, że to nie może być koniec. Że zdobyłam upragniony medal i czas skończyć z tym całym bieganiem. Chciałam więcej, wpadłam na całego. Wtedy nie byłam świadoma tego,że od intensywniejszych treningów i przetrenowania 3 tygodnie później złapię kontuzję kolana, a 8 miesięcy później przebiegnę maraton.

W tym roku Bieg tropem Wilczym przypadł 28.02, wybrałam dystans 10 km i pobiegłam w drugiej turze zawodów. Całą trasę biegło mi się bardzo dobrze, na ostatnich 2 km dokręciłam śrubę a ostatni kilometr to był czysty sprincik. Wynik zadowalający, kibice i pogoda dopisali. Żałuję jedynie, że nie mam pamiątkowych zdjęć. Fotografowie dali ciała i zmyli się przed ostatnim biegiem.

Run Your Way- pokaz mody sportowej

Wieczór po pracy, 17 lutego, już miałam kłaść się spać kiedy na facebooku ukazała mi się aktualizacja z konkursem ze Sklepu Biegacza z możliwością zgarnięcia wejściówek Vipowskich na pokaz mody firm takich jak Nike Running Poland, ASICS, New Balance oraz Under Armour Polska. Ponieważ jestem dobrym asem w konkursach, szybko ułożyłam wierszyk konkursowy i rano dla formalności sprawdziłam wyniki. Udało się :)! Wygrałam dwie wejściówki!

Na pokaz , który odbywał się 25.02 wzięłam swoją niebiegającą przyjaciółkę, którą próbuje trochę zarazić bieganiem. 

Na pokaz przybyłyśmy przed czasem , ochrona nie wpuszczała jeszcze gości toteż porozglądałyśmy się po pietrze...niestety z męskimi rzeczami. Damskie były w dalszej części Sklepu Biegacza, przy scenie. 

Przed pokazem okazało się , że rozdzielają nas dwie i musiałyśmy się trochę naprosić by jednak nas nie rozdzielano. Udało się. Przy okazji poznałam laski z Endorfinowy Team oraz Fit Fighterkę :). Na przystawkę utrzymałyśmy piękne saszetki do biegania, które pomieszczą nie jedną paczkę suszonych owoców na wybieganiu :).

Pokaz był świetnie zorganizowany, każdą kolekcję poprzedzał taniec grupy tanecznej, następnie były prezentowane kolekcje m.in. przez blogerów. Same kolekcje były ciekawe i wzorzyste, chociaż zabrakło mi w nich burzy kolorów.

Po pokazie nadszedł czas na pogaduchy, pyszny poczęstunek i ...zakupy :). Kiedy wybierałam sobie wreszcie pierwszy stanik biegowy Shock Absorber (o nim post wkrótce) odbył się pierwszy konkurs. Już plułam sobie w brodę, że "wybrałam sobie moment na przymiarki", kiedy wystartował kolejny konkurs!

Pędem się zgłosiłam na ochotnika i wraz z 3 dziewczynami i Hubertem dostaliśmy za zadanie chwycić szybko jakąś część garderoby i zaprezentować ją na ..wybiegu :)!

Wybrałam leginsy w grochy i jak się okazuje jednogłośnie wygrałam konkurs :). A nagrodą był wybrany t-shirt z kolekcji Sklepu Biegacza! To był dopiero najtrudniejszy wybór ;)... Skusiłam się na niebieską bluzkę firmy Asics.

Bawiłyśmy się przednio i zainspirowałyśmy nowymi kolekcjami...A w sekrecie powiem , że Kinga poszła dziś pierwszy raz biegać ;)...

XI Bieg Wedla.

Moim drugim imieniem powinno być gapa. Gapa biegaczka. Bo kto inny w ciągu jednego miesiąca zasypia z zapisami na dwa biegi?? Oczywiście, że ja.

Siedzę sobie na facebooku, skrolując posty biegaczy a tu wpada mi info o Biegu Wedla. Ok, czas się zapisać!- myślę. A tu bach, już po zapisach bejbe… Ale nie załamuję się, szybko wrzucam na portale info o chęci odkupieniu pakietu startowego. Mija dwa dni…i nic. W końcu odzywają się 3 osoby na raz! Jupi! Jak widać zdobycie pakietu dla mnie, to ”małe Miki”. W pełni zadowolenia oczekuję dostarczenia pakietu. Które trwa tydzień. Zaczynam się denerwować, a co jak nie złapie tej dziewczyny i nie pobiegnę?  W sumie nic, Świat nadal będzie istniał ale gorycz gorzkiej czekolady pozostanie bez biegu Wedla…

Po tygodniu, od momentu otrzymania pakietu zacieram nóżki z zadowolenia. Będzie bieg! Tylko, że gapcia biegowa była zbyt towarzyska dzień wcześniej i zasiedziała się ze znajomymi na imprezie (najgorszy błąd ever). Rano niemal rześka jak skowronek ruszyłam w stronę Parku Skaryszewskiego. Pierwsze co- autobus mi niemal uciekł. Gdy by tak się stało moje szanse na dotarcie punktualnie dramatycznie by zmalały. Jednak jest! Ostatnie 300 m przed startem truchtam, na starcie spotykam Cezarego, który dotrzymuje mi stanem ducha- również była grana impreza.

Chwile później poznaję Dorotę i Artura, czyli BiegoweMałżeństwo oraz kilkoro osób z „Bieganiem mi do twarzy”: Mariusza, Justynę i Rafała. Zaczynam się denerwować, ten miły stan przed biegiem. Jednak coś mi nie pasuje, ponieważ tym razem uścisk jest nie w brzuchu a w nogach…ups!

Start! Na bieg składa się 5 petli po 1,75 km, czas na pierwszą zmorę. Mijam pierwszych kibiców, mijam pierwsze 2 km w średnim tempie 5:20 i czuje jak schodzi ze mnie powietrze… Moje nogi stają się ciężkie, oddech nierówny a power wysiada…

 Jest już po pierwszej pętli. Zostały 4 a głowę wypełnia mi myśl, nie dasz rady! Mój zegarek szaleje i piszczy- tętno 202. Ups. Walka zaczęła się na poważnie.

Na 3 pętli poważnie rozważam zejście z trasy, ale myślę- nie bądź lamusem, dałaś rade maraton a kolejnych 4 km nie dasz??? Więc biegnę, biegnę aby biec i aby się skończył ten bieg. Pętle się dłużą i nudzą, zatapiam się w rozmyślaniu o tym, że później idziemy na łyżwy. Puls spada do 169, tempo 5:40, nogi zaczynają podawać.

Na ostatniej prostej widzę metę, wpadam jak zwykle z impetem… a tam błoto. Dużo błota. Niemal się pośliznęłam. Przekraczam metę z czasem 53:06, odbieram medal w rękę i siadam… To był bardzo ciężki bieg…

Dodatkowo wysuszyłam się jak skwarki na patelni i marzyłam o wodzie…A tam czekolada. I herbata gorąca do której są kolejki. A na dworze 5 stopni, a ja zalepiona… o nie. Ostatnia sesja z blogerami i mykam na obiad, wypijając pół 1,5 l wody od Sebastiana.